دل نوشته‌ای از کاوه مرتضوی فعال سیاسی به یاد علیرضا شیر محمدعلی جوانی مبارز و مظلوم و تنی چند از یارانی که به دست حکومت، خاموش و به شهادت رسیدند.
قتل یکی دیگر از فرزندان دلیر ایران در شکنجه‌گاه‌های حکومت نشان می‌دهد که میزان توجه رسانه‌ها و سازمان‌های حقوق بشری به زندانیان سیاسی-عقیدتی به هیچ وجه کافی نیست.
وظیفه یکایک ماست که برای رهایی مبارزان از بند ستم ضحاک زمانه تلاش کنیم.
میهنم راست قامت باش!
من دیدم هر صبح گاه فرزندت را در خلوت بیداری ما بدار کشیدند
و جهانی ساکت ماند
من خواندم دخترکانت را در برهوت وحشیگری پاسداران ظلمت
در «دخمه» و «مسکونی» و «قیامت» لاجوردی شرمگنانه به سکوت ابدی واداشتند
وجهانی ساکت ماند
من شنیدم دزدان و هرزگان و تباه اندیشان در دخمه های ظلمانی، پاکان روزگار را شمع آجین کردند چون هرزه و راهزن و تباه اندیش نبودند
و جهانی نظاره کرد
من با چشمان خود دیدم پگاهی را که به خون ۳۰۰۰۰ گل سرخ آذین شد
وجویبار خونینی را دیدم که از بهشت زهرا تا خاوران و تا بهشت رضا و تا همه ی خاک ایران …
امتداد یافت
وجهانی به تماشا ایستاد
امروز درخت برایم تداعی سبزینگی و بار آوری نیست
مرادف انسانی است که به دارش کشیدند
و نام جراثقال برای کودکانم داستان وحشت صبحگاهی مردانی است که بر آن اویخته اند
و جهانی چشم فرو بسته است!
بگذار جهان چشم فرو ببندد
بگذار برمرگ خویش خواسته اش بتمرگد!
اما نگذار دیگر هموطنت بر دار شود
اما نگذار دیگر هموطنت را به جرم دوست داشتن مردم و وطنش در زندانها به قتل و شهادت برسونند
دیگر هرگز نگذار رامینی شوریده
زانیاری عاشق
و لقمانی صبور
و ثلاثی مظلوم
بردار شود
دیگر هرگز نگذار
وحید صیاد نصیری مظلوم
وعلی رضا شیرمحمد علی جوانی مبارز و مظلوم
در شکنجه گاه های حکومتی به قتل و شهادت برسد
نگذار دیگر هرگز نگذار …
کاوه مرتضوی