روز دوشنبه ۸ مردادماه سال جاری، در پی بروز درگیری در زندان قرچک ورامین به تحریک مقامات زندان، ندا ناجی، عاطفه رنگریز، سپیده قلیان و یاسمن آریانی از زنان سیاسی محبوس در این زندان، مورد ضرب و شتم قرار گرفتند.
در پی این اقدام، ضرورت انتقال آنان به بهداری و مداوای هرچه سریع‌تر هر چهار نفر با سویه‌ی دیگری از اعمال سرکوب در زندان قرچک ورامین همراه شد.
اتاقی بدون تخصیص برانکارد، دستگاه فشارسنج خرابی که همواره عدد ۱۲ را نشان می‌دهد، عدم تزریق مسکن و اعمال پانسمان‌های سرپایی در کنار فحاشی و توهین پرستاران و پزشکان بهداریْ امری متداول در این زندان است.
رویه‌ی کادر پزشکی زندان قرچک ورامین، فحاشی همراه با بازجویی است.
مواجهه آنان با زنان درویش زندانی با طرح سوالاتی مبنی بر روابط خانوادگی آنان و اطلاق فساد فامیلی همراه بوده است. آنان بازداشت شدگان با پرونده کشف‌حجاب را «فاحشه» و زنان سیاسی محبوس در زندان را به وقت حضور در بهداری مورد «بازجویی» قرار می‌دهند.
پیش‌تر زنان زندان قرچک بارها درخواست تهیه ویلچر، جهت انتقال بیمار به بهداری را مطرح کردند. رئیس بهداری در پاسخ گفت: «در بطری آب معدنی جمع کنید تا برای شما ویلچر بخریم».
قرچک ورامین، شکنجه‌گاهی است که اخبار مربوط به فجایع زیستی و وضعیت بهداشتی آن، هر از گاهی از طریق بازداشت شدگان سیاسی محبوس و یا آزاد شدهْ رسانه‌ای شده است. بازداشتگاهی مطرود با اکثریت زنانی حاشیه‌رانده که روزگار حبس خود را با ساعات کار اجباری، گرانی سرسام‌آور کالاهای حیاتی، فقدان آب شیرین، قطعی و فشار پایین آب، بیماری، ازدحام جمعیت و غذایی ناسالم سر می‌کنند.
در زندان قرچک، زنان زندانی را وادار می‌کنند که در ازای تلفن به خانواده و یا داشتن هواخوری، علف‌های هرز محوطه را با دست و بدون هیچ وسیله‌ایی بکنند، در غیر این صورت امکان استفاده از هواخوری تعطیل می‌شود.
زنان زندانی مجبورند تا در طول روز، حافظ حوله حمام، لباس زیر، دمپایی و شخصی‌ترین وسایل خود باشند. اما سارق حقیقی چه کسانی هستند؟ واریز پول زندانیان با تکیه بر کار روزانه و خرید آب آشامیدنی، مانتو و چادر اجباری در کنار کالایی‌سازی حق تنفس زندانیان به جیب چه نهادی خواهد رفت؟
سیاست‌ورزی حاکم، بیگانه‌سازی «زندانی» از «زندانی» را تا آنجا پیش می‌برد که فرد بازداشت شده تنها قائل به حیات روزانه خود باشد. آنها زندانی انتقالی از مرکز روانی امین‌آباد را عامل حمله و کتک‌کاری به زنان بازداشت شده روز جهانی کارگر معرفی می‌کنند، بی‌آنکه از عاملیت و وحوش سیستماتیک خود در اداره‌ی زندان یاد کنند. وضعیتی اضطراری و در حالتِ «تلاش برای بقا» که سود دشمن‌سازی و رویارویی زنان در برابر زنان را خواهد خورد.
طی روزهای گذشته و پس از رسانه‌ای شدن ضرب و شتم بازداشت شدگان روز جهانی کارگر، تکیه بر اصل تفکیک جرائم در زندان‌ها بار دیگر مورد بحث قرار گرفت.
پس از سرکوب تجمع ۱۱ اردیبهشت‌ماه، روند انتقال زنان بازداشت شده از اوین به قرچک را «اذیت و آزار» و «تنبیه فرد بازداشتی» عنوان کردند.
پرسش اصلی اما اینجاست: در کنار ضرورت حفظ امنیت جانی و سلامت روانی زنان سیاسی، چرا حضور و گذران حبس برای «زنان غیر سیاسی» در فاجعه زیستی قرچک ورامینْ مورد اعتراض و پوشش‌دهی رسانه‌ای قرار نمی‌گیرد؟
با نگاهی به افزایش بودجه‌ی سازمان زندان‌ها در سال ۹۸، گزاره‌های چپاول «حقوق هر زندانی» در زندان را به میان خواهد آورد. سازمان زندان‌ها و اقدامات تامینی و تربیتی کشور که در سال ۱۳۹۷ بودجه مصوبی بالغ بر ۱۱۷۴۳۳۵۱ ریال را به خود اختصاص داده بود، در لایحه پیشنهادی بودجه با افزایش ۵۴۶۳۱۴۴ میلیون ریالی، سهم ۱۷۲۰۶۴۹۵ میلیون ریالی را به دست آورده است.
این افزایش بودجه در حالی صورت پذیرفته است که سهم زندانیان در کارگاه‌های کار اجباری، ساعات کار بیشتر جهت خرید کالاهای گران و حیاتی فروشگاه‌های زندان باشد. بودجه‌ای که نه در خدمت بهبود وضعیت درمانی و رفاهی زندانیان که به تشدید سویه‌های پلیسی و امنیتی بندهای زندان قرار گرفته است.
منبع:سرخط نیوز