شبکه یاری کودکان کار با صدور بیانیه‌ای نسبت به مرگ دو کولبر نوجوان در ارتفاعات مریوان اعتراض کرد.
در این بیانیه آمده است: مرگ جانسوز دو برادر نوجوان کولبر، آزاد و فرهاد خسروی در اثر گرفتاری در بهمن، واقعه‌ی تلخی‌ست که بار دیگر جز اندوه و تاسف و ناامیدی، چیزی دیگری را برایمان به همراه ندارد. ای کاش می‌توانستیم برای لحظه‌ای چشمان خود را ببندیم و حداقل در رویاهایمان بپذیریم‌که این واقعه آخرین خبر تلخی‌ست که درباره‌ی کودکان نجیب، تهیدست و بی‌پناه کشورمان می‌شنویم. ای کاش برای یک بار هم که شده می‌شنیدیم که غم نان پایان یافت. ولی صد افسوس که غم نان ادامه دارد و زنجیره‌ی فجایع ناگوار اینچنینی برای کودکانمان در خلاء نظام حمایت‌های اجتماعی موثر، بی‌رحمانه ما را وادار به تن دادن به این اندوه بی‌پایان نموده است، تا آنجا که گویی که این شب را پایانی نیست.
در ادامه این بیانیه می‌خوانیم: آنچه برای کودکان کولبرمان اتفاق افتاده، به هیچ وجه از آنچه که بر سر زنان و مردان کولبری که حتی اگر قربانی شلیکی بی‌پروا نشوند، فقر و سر ما و سینه پهلو و ناداری و یا سر انجام بهمنی هولناک جان آنان را می‌ستاند جدا نیست. آنچه بر سر این دو عزیز آمده، به هیچ وجه از آنچه که بر سر کودک زباله‌گردی که در خواب غفلت جامعه درون سطل زباله انداخته می‌شود نیز جدا نیست. سرنوشت این دو کودک پیوندی ناگسستنی با سرنوشت دو برادر زباله گردی که ۴ سال قبل در یک شب سرد زمستانی و در میان شعله‌های آتش “خانه کوچک حلبی‌شان” جان باختند، دارد.
در ادامه این بیانیه تاکید شده است: علیرغم اینکه قریب ۲۰ سال از پیوستن کشورمان به مقاوله‌نامه‌ی ۱۸۲ سازمان جهانی کار با موضوع شناسایی و لغو فوری بدترین اشکال کار کودک می‌گذرد چه اقدامی در این زمینه صورت گرفته است؟ کافی است بپرسیم برنامه‌های کلان‌حمایت اجتماعی ما برای ممانعت از استثمار کودکان (موضوع ماده ۳۲ پیمان‌نامه جهانی حقوق کودک) چه بوده است؛ یا اینکه از خود بپرسیم کدام ساز و کار حمایتی و بازدارنده‌ی اجتماعی را برای رفع اجبار به کار از زندگی کودکان زیر ۱۵ سال اندیشیده‌ایم؟