خواهران میرابل اهل دومینکن در ۲۵نوامبر سال ۱۹۶۰ پس از مدت‌ها شکنجه، توسط سازمان امنیت ارتش دومینیکن به قتل رسیدند. آنان خواهران مبارزی بودند که علیه دیکتاتور بزرگ دومینیکن مبارزه می‌کردند.
از سال ۱۹۸۱ این روز در یادآوری لزوم اتحاد برای مبارزه با خشونت علیه زنان انتخاب شد و سازمان ملل هم سرانجام در ۱۷ اکتبر ۱۹۹۹ این روز را به عنوان روزی جهانی مبارزه علیه خشونت بر زنان نامگذاری کرد.
اما از آن سال تاکنون هم‌چنان با خشونت‌های گوناگون علیه زنان مواجه هستیم. در کشورهای توسعه نیافته انواع خشونت علیه زنان اعمال می‌شود؛ کودک‌همسری، زن‌کشی، تجاوز، آزار جنسی، خودسوزی زنان از سر اجبار و… همه مسائل بسیار حادی است که برای زنان اتفاق می‌افتد و در کنار آن ستم‌های دیگری همچون خشونت‌های فیزیکی، روانی، جنسی، زبانی، مالی و دیگر خشونت‌هایی که در خانه و یا خیابان به وقوع می‌پیوندند.
آمریکا و اروپا نیز مستثنی نیستند و در کشورهای توسعه یافته نیز خشونت‌ها تداوم دارند به عنوان مثال؛ زنان به دست همسر و یا دوست پسرشان به قتل می‌رسند و یا علیه دستمزد نابرابر در ازای کار برابر به‌عنوان تبعیض و خشونت مبارزه می‌کنند.
در این میان زنان طبقه‌ی کارگر نیز ستم های مضاعفی را متحمل می‌شوند. آنها صرف نظر از مشکلات جنسیتیِ دیگر زنان جامعه، از بیکاری، تنگی معیشت و فقر گسترده رنج می‌برند و نیز فاقد هرگونه تشکل هستند.
در شرایط همه‌گیری ویروس کرونا نیز شاهدیم خشونت‌های خانگی مردان در انواع گوناگون افزایش یافته است به طوری‌که زنان در اقصا نقاط جهان این خشونت‌ها را آشکار و افشا کرده‌اند.
غالب این معضلات از فرهنگ مردسالاری در درون سیستم سرمایه‌داری نشأت می‌گیرد که شرایط را برای رشد این فرهنگ مهیا کرده و برای گذار از آن تغییرات ساختاری در سیاست، اقتصاد و مقابله‌ی جمعی با فرهنگ مردسالاری ضروری است.
همین ضرورت در کشور ما نیز مطرح است چرا که اسیر خشونت‌های ساختاریِ حمایت‌شده در لایه‌های مختلف قوانین، موازین و ساحت فرهنگی به شکل تبعیض و محرومیت‌های مضاعف جنسیتی است و کارزارها و کمپین‌های روشنگری و اعتراضی علیه شکل‌ها و جنبه‌های مختلف اِعمال خشونت علیه زنان حائز نقش موثری در مبارزه علیه خشونت و شکل گیری همبستگی‌های پایدار میان جنبش زنان و سایر جنبش‌های همگراست.
۹۹/۹/۴
اتحاد بازنشستگان