«داوود فرهادپور»:برای گذار از جمهوری اسلامی و رسیدن به دموکراسی باید میان نخبگان، شخصیت‌های سیاسی، داخل و خارج بتوان اجماعی را برای این امر مهم دور هم جمع کرد.
این دیدگاه و سخنان برخی از فعالین و اپوزیسیون داخل و خارج است.
اما با توجه به اختلافات فکری، ایدئولوژیکی که بین اپوزیسیون داخل و خارج و عدم گفتمان مسالمت آمیز وجود دارد، چشم انداز روشنی را برای گذار، پیش رو نمی بینم.
این موضوع نیز از چشمان تیز بین جامعه دور نمانده است، جامعه ای که جنبش ۸۸ و دیماه ۹۶ را رغم زد.
مردم با مشاهده اپوزوسیون داخل و خارج که بر سر انتخاب آلترناتیو با هم به توافق نمی رسند و بر سر قدرت چانه زنی می کنند و به جان هم افتاده اند، چگونه آنان را باور داشته باشند؟
چگونه خطر ناشی از اعتراضات را بجان بخرند، در صورتی که امیدی به اپوزیسیون و کمک آنان ندارند، می بینیم اکثر فراخوان هایی که از سوی تشکلها و سیاسیون داده میشود، با عدم استقبال عمومی مواجعه است.
در جمعی بودیم یک دوست رو به سیاسیون داخل کشور گفتند، خودمان را گول نزنیم اگر فراخوان بدهیم بیشتر از انگشتان دستمان کسی نخواهد آمد!
چرا چنین شده است؟
چرا اعتماد مردم نسبت به اپوزیسیون ها کم رنگ شده است؟
به نظر من قبل از اینکه بخواهیم حکومتی تا دندان مسلح و ایدئولوژیک را از سر راه برداربم، باید تلاش کنیم، جامعه را به رشد و بلوغ فکری برسانیم، و به آن بپردازیم، حتی اگر گذار از جمهوری اسلامی بخواهد سالیان سال بطول بینجامد.
گذار با جامعه ای که به بلوغ فکری و سیاسی رسیده باشد موفق خواهد بود، اما اگر بدون رسیدن جامعه به آن اقدام شود، گذاری مانند انقلاب ۵۷ را مجدداً تجربه خواهیم کرد.
یاد گرفته ایم مدام بگوییم، جمهوری اسلامی در این چهل سال چه کرده است؟
بیائید روراست باشیم و از خود بپرسیم، ما در این چهل سال چه کمکی برای بلوغ و رشد سیاسی و فکری جامعه کرده ایم!؟
داوود فرهادپور
اشاره: مسوولیت محتوای نوشتارها و مقاله‌های ارسالی، بر عهده نویسنده است و گذار (سامانه دموکراسی و داد)، دیدگاه‌ها و آرای مطرح شده در محتوای مطالب را ارزش‌گذاری نمی‌کند. هدف این سامانه مهیا کردن تریبونی آزاد برای بیان آرا و دیدگاه‌های مختلف در راستای گذار از حاکمیت اسلامی به دموکراسی است.