عفو بین‌الملل در نامه‌ای به رئیس قوه قضائیه جمهوری اسلامی با اشاره به وضعیت کامران قادری، خواستار لغو محکومیت این شهروند اتریشی‌ـ ایرانی، آزادی و انتقال هر چه سریع‌تر او به بیمارستانی “مناسب” شده است.
سازمان حقوق بشری عفو بین‌الملل در نامه‌ای به رئیس قوه قضائیه جمهوری اسلامی ایران در مورد وضعیت کامران قادری، زندانی اتریشی ـ ایرانی زندان اوین ابراز نگرانی شدید کرده و با اشاره به بیماری او، خواستار آزادی این زندانی شده است.
در این نامه به ابراهیم رئیسی گفته می‌شود، قادری در سال ۲۰۱۶ در یک محاکمه “کاملا ناعادلانه” بر پایه “اعترافاتی که زیر شکنجه گرفته شده” به اتهام “همکاری با دولت‌های متخاصم علیه جمهوری اسلامی ایران” به ۱۰ سال زندان محکوم شده است؛ اتهامی که “بیش از حد گسترده و مبهم” است.
عفو بین‌الملل می‌نویسد، این اعترافات “اجباری” را از کامران قادری پس از این که او را “تهدید کردند و برای مدت طولانی در زندان انفرادی نگهداشتند” گرفته‌اند.
کامران قادری از دی‌ماه ۱۳۹۴ در ایران در زندان به سر می‌برد. او به اتهام “جاسوسی و همکاری با دول متخاصم” به ۱۰ سال زندان محکوم شد و این حکم در دادگاه تجدید نظر نیز تأیید شده است. قادری دانش‌آموخته دانشگاه تکنیک وین است و در حوزه فناوری اطلاعات مشغول به کار بوده است.
او پیش از دستگیری بارها با اهداف علمی، تحقیقی و تجاری به ایران سفر کرده بود، بی‌آن که مشکلی برایش پیش بیاید.
به گفته عفو بین‌الملل، قادری در هفت ماه اول دوران حبس خود به وکیل دسترسی نداشت و تنها دو روز قبل از محاکمه‌اش توانسته با یک وکیل ملاقات کند. او از کمک کنسولی و دسترسی به خانواده خود نیز محروم بوده است.
به علاوه، حال عمومی قادری از زمان بازداشت در ژانویه ۲۰۱۶ دائما بدتر شده و در حال حاضر برای درمان توموری در پای چپ، به مراقبت مستمر پزشکی نیاز دارد.
بر اساس این نامه، قادری در گفت‌وگو با همسرش سلول انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوین را مانند یک “قبر” توصیف کرده است؛ قبری “به طول حدود یک‌و‌نیم متر که نه پنجره و نه تخت داشت” و “او مجبور بود در آن روی زیراندازی باریک بر روی زمین” بخوابد.
در ادامه آمده است که او بعد از تقریبا یک سال در سلول انفرادی به سلولی با یک زندانی دیگر در بند ۲۰۹ منتقل شده و پس از آن در آوریل سال ۲۰۱۷ به بند عمومی انتقال یافته است.
کامران قادری در دوم ژانویه سال ۲۰۱۶ در سفری که برای دیدار با خانواده‌اش به ایران داشت در فرودگاه “امام خمینی” تهران توسط مأموران وزارت اطلاعات بازداشت شد. او تا آوریل ۲۰۱۶ (حدود چهار ماه) از هر گونه تماس با خانواده محروم مانده و تنها توانسته یک مکالمه کوتاه تلفنی با همسر خود در اتریش داشته باشد و بگوید، زنده است.
قادری می‌گوید، بازجویان به او گفتند که مادر و برادرش بازداشت شده و تهدید کردند، اگر برگه “اعتراف” به این که برای اتریش و آمریکا کار می‌کرده را امضا نکند، آن‌‌ها را در زندان نگه خواهند داشت.
بالاخره در آوریل ۲۰۱۶ اجازه ملاقات با مادر داده می‌شود و قادری می‌فهمد که مادر و برادرش را بازداشت نکرده بودند.
عفو بین‌الملل از رئیسی تقاضا کرده که محکومیت قادری را لغو و او را آزاد کند، مگر این که او “از محاکمه‌ای عادلانه مطابق با استانداردهای بین‌المللی” برخوردار شود.
در این نامه تأکید می‌شود که قادری از حق محاکمه‌ای عادلانه محروم بوده است. در نامه عفو بین‌الملل خطاب به رئیسی همچنین بر لزوم رسیدگی تخصصی پزشکی به وضعیت قادری تأکید و خواسته شده که این زندانی دوتابعیتی را به بیمارستانی مناسب در خارج از زندان منتقل کنند.