کارگران به جان آمده هپکو اراک که در اعتراض به حقوق معوقه خود و تعیین تکلیف وضعیت سهامداری شرکت روز ۲۵ شهریور برای شنیده شدن صدای اعتراض شان، خط راهآهن را مسدود کرده بودند با برخورد خشن پلیس روبرو گردیدند. عدم پاسخگویی مسولان و بی اعتنایی به مشکلات این کارخانه خشم ۹۰۰ کارگر این کارخانه را برانگیخته است. حمله گارد ویژه به کارگران ۱۵ زخمی و ۲۸ بازداشتی به همراه داشت و حتا تلاشهای خبرنگار ایلنا برای تماس با مقامات استان مرکزی در ارتباط با بازداشت کارگران معترض هپکو تاکنون بینتیجه مانده است و همه یا وقت ندارند و یا اینکه از این حادثه خبر ندارند.
ما در اطلاعیه ۱۷ شهریور گفتیم که از مبارزه دست نخواهیم کشید! و اعلام کردیم که:« به نظر ما امنیت ملی رفاه کارگران است و توزیع درست ثروت، نه آقازاده های تن پرور. امنیت ملی ما هستیم که سینه امان سپر هر متجاوزی به خاک و عدالت انسانی است. امنیت ملی نان سرسفره هاست. امنیت ملی دربند کردن اختلاسگران است. امنیت ملی نبود کودکان کار و زن تن فروش است.
آقایان مسوولین، مبارزه باندی با فساد و مافیا کارساز نیست، باید زبان افشاگر کارگران را رساتر کرد. ریشه فساد در پنهان کاری و تاریکخانه هایی است که سندیکاهای کارگری برای شفافیت این تاریکخانه ها نورافکن اتحاد و اعتصاب را در دست گرفته اند. نپرداختن حقوق چند ماهه کارگران جز با همدستی مسوولین قانون گریز امکان پذیر نمی باشد.»
آیا اینگونه برخوردها حامل این پیام نیست که آموزگاران بترسند و از اعتراض به بی عدالتی ها در زمان باز شدن مدارس دست بکشند؟ بی تردید این برخوردها حامل این پیام به کارگران است که گرسنگی بکشید اما اعتراض نکنید. در روزهایی که جغد جنگ در آسمان کشورمان در حال پرواز است این برخوردها به نفع چه کسانی است؟؟ چرا می خواهند طبقه کارگر را به سوی دلسردی و بی تفاوتی نسبت به مسایل کشور ببرند؟؟؟
آنچه مسلم است بی عدالتی منجر به اعتراض می شود و اگر مسوولین می خواهند صدای این اعتراض ها را نشنوند باید بی عدالتی را رفع کنند.
ما ضمن حمایت از خواسته های کارگران هپکو خواهان آزادی همه کارگران بازداشتی و زندانی طبقه کارگر و هوادارانش هستیم.
سندیکای کارگران فلزکارمکانیک ایران
۲۶ شهریور ۱۳۹۸