گستردگی مطالبات انباشته شده کارگران و تمامی مزدبگیران ایران به حدی رسیده است که هر روز و هر ساعت شاهد حرکتهای اعتراضی در نقاط مختلف کشور هستیم که از طریق اعتصاب و تجمع پیگیر خواسته های خود می باشند اما مسئولان کوچکترین عملی برای پاسخگویی به خواست و مطالبات کارگران از خود نشان نمی دهند و در مقابل، از طریق دستگیری و صدور احکام حبس و شلاق برای کارگران اقدام به سرکوب هر نوع مطالبه گری و حق خواهی آنان می نمایند.
در این راستا یورش نیروهای انتظامی و امنیتی به تجمع های کارگری در جهت مرعوب نمودن کل کارگران ایران به امری روتین از سوی نهادهای حکومتی بدل شده است.
یورش وحشیانه نیروی پلیس به تجمع کارگران هپکو و ضرب و شتم و مصدوم نمودن تعداد زیادی از آنان و همزمان دستگیری ۲۸ نفر از این کارگران، از یکسو به قصد پایان دادن به اعتراض کارگران هپکو است و از سوی دیگر به هدف ایجاد رعب و وحشت در میان سایر کارگران در دیگر مراکز کارگری صورت میگیرد.
در همین ماه اخیر بود که کارگران آذرآب همزمان و همراه کارگران هپکو دست به اعتراض متحدانه زدند و بیشتر از چهار سال است که در پس خصوصی سازی این شرکتها، مشکلات کارگران در هپکو، آذرآب، آلومینیوم سازی و چندین مرکز دیگر کارگری در اراک همچنان بی پاسخ مانده و تداوم این مسائل هر بار کارگران را به اعتراض و اعتصاب می کشاند.
اما این نوع سرکوبگری ها و برخوردهای ددمنشانه عوامل سرمایه داران با کارگران نمیتواند خط بطلانی بر قدرتنمائی کارگران هپکو و سایر مراکز کارگری بر خیابانهای اراک بکشد. کارگران اراک قطعاً با اتحاد با هپکو و با تسخیر دوباره خیابانهای اراک صف واحد خود در مقابل دم و دستگاه سرکوب را قدرتمندتر کرده و حقوق معوقه و سایر مطالباتشان را پیگیری خواهند کرد.
بخش دیگری از سیاست سرکوب گسترده کارگران از طریق بازداشت و صدور احکام طویل المدت زندان و شلاق طی مدت یکسال گذشته شدت گرفته است. حمله به تجمع کارگران در مقابل مجلس و دستگیری تعداد کثیری از آنان و صدور احکام سنگین علیه کارگران و حامیان طبقه کارگر نمونه ی چنین برخوردی است که از جمله میتوان به صدور احکام زندان علیه نسرین جوادی، پروین محمدی، حسن سعیدی، رسول طالب مقدم، عاطفه رنگریز، مرضیه امیری و تعداد دیگری از کارگران اشاره کرد و برای چند نفر دیگر از این بازداشت شدگان هنوز جلسات دادگاه برگزار نشده و در معرض صدور احکام زندان قرار دارند.
صدور احکام زندان علیه کارگران هفت تپه و اعضای هیأت تحریریه نشریه گام نیز در همین راستا و به جهت سرکوب عمومی طبقه کارگر و ممانعت از مطالبه گری و اعتراض کارگران به تضییع حقوق شان صورت گرفت. احکام ۶ سال حبس تا ۱۸ سال حبس برای هفت نفر از دستگیرشدگان هفت تپه در پس سرکوب و دستگیری های گسترده سال گذشته کارگران هفت تپه و کارگران گروه ملی فولاد اهواز اتفاق افتاد.
موج سرکوب کارگران تنها به تجمعات و اعتصابات در مراکز کارگری منتهی نشده و یورش به تشکل های مستقل کارگری در رأس این امر قرار داشته است. دستگیری هشت تن از اعضای اتحادیه آزاد کارگران ایران در طول ماه های گذشته که برای همگی آنان از جمله پروین محمدی، ناهید خداجو، شاپور احسانی راد، نسرین جوادی، فرهاد شیخی، هادی سلیمانی و مهدی فخری پرونده های قضائی مفتوح گشته است و جعفر عظیم زاده رئیس هیأت مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران در حال گذراندن دوره محکومیت حبس شش ساله اش میباشد.
دو تن از اعضای کانون مدافعان حقوق کارگر به اسامی علیرضا ثقفی و هاله صفرزاده نیز به احکام یکسال زندان محکوم گردیده اند.
هفت نفر از اعضای سندیکای شرکت واحد نیز در تجمع روز کارگر دستگیر شده و پرونده های قضائی برای ایشان در جریان است.
دامنه سرکوب فعالان صنفی از فعالین جنبش کارگری فراتر رفته و هم اکنون اسماعیل عبدی، محمد حبیبی، محمود بهشتی و تعداد دیگری از فعالین معلمان در زندان هستند و تعداد بیشتری نیز در معرض صدور احکام زندان قرار دارند.
تمامی این موارد نشان دهنده این واقعیت است که دم و دستگاه حاکم تمام قد در مقابل کارگران و سایر مزدبگیران جامعه ایستاده و توان و تمایلی برای پاسخگویی و تحقق خواست و مطالبات کارگران و معلمان و بازنشستگان و سایر بخش های جنبش مطالباتی مردم ایران ندارد.
اما واقعیت جامعه به وضوح نمایانگر این است که جامعه برخلاف تصور حاکمان مرعوب این نوع سرکوبگری ها نشده و قطعاً نمیتواند نظاره گر به فنا رفتن بیش از پیشِ زندگی خانواده های کارگران و بازنشستگان و معلمان و سایر اقشار خود باشد.
دیدیم که پس از دستگیری تمام نمایندگان کارگران هفت تپه در طول اعتصاب سال گذشته کارگران تا چندین روز به اعتراض شان در خیابانهای شوش ادامه دادند و بازداشت بیش از چهل نفر از کارگران فولاد اهواز مانع از مطالبه گری این کارگران نشده است.
در پس این اتفاقات بود که روز جهانی کارگر امسال در مقابل مجلس قدرتمند و پرشور برگزار گردید و با وجود سرکوب گسترده که میخواست و میخواهد کل کارگران ایران را مرعوب کند اما باز اعتراض کارگران کنتور سازی قزوین و هپکوی اراک و ده ها اعتراض کارگری دیگر در جریان است.
در دوره اخیر و با توجه به گرانی و تورم گسترده و سقوط کامل سطح زندگی کارگران و اکثریت مردم و گستردگی میزان بیکاری از طریق چپاول ثروتهای جامعه و حاصل دسترنج کارگران توسط مافیای غارتگر و رانتخوار و اختلاسگر از یکسو و از سوی دیگر سرکوب کارگران و سایر اقشار جامعه توسط نهادهای دولتی و قضایی و امنیتی بعنوان مدافعان مافیای قدرت و ثروت به معنای عدم وجود هیچ روزنه ای برای بهبود اوضاع کنونی بوده و قطعاً هیچ راهی به جز رویارویی توده ای و عظیم مردم ایران با وضعیت کنونی باقی نگذاشته است.
اتحادیه آزاد کارگران ایران ضمن اعلام انزجار از حمله وحشیانه به کارگران هپکو و صدور احکام ظالمانه علیه کارگران هفت تپه و اعضای نشریه گام و نیز بازداشت شدگان روز جهانی کارگر و فعالین تشکل های مستقل کارگری، بر این باور است که دوره آتی دوره تقابل جدی جنبش مطالباتی عظیم مردم ایران و در رأس آن جنبش کارگری در مقابل مناسبات استثمارگرایانه حاکم است و از اینروست که نهادهای دولتی به قصد حذف رهبران و فعالین مؤثر جنبش های اعتراضی به دستگیری و صدور احکام زندان علیه آنان مبادرت میورزند. غافل از اینکه با این وجود نمی توانند مانع اعتراض کارگران برای پیگیری خواست و مطالبات صنفی و معیشتی شان شوند و در این مسیر صدها و هزاران رهبر اعتراضی از دل همین اعتصابات بیرون خواهند آمد.
اتحادیه آزاد کارگران ایران- ۲۸ شهریور ۹۸