مختار زارعی روزنامه نگار اهل سنندج در چند نوشتار به موضوعات “انتخابات” و “گذار به دموکراسی” در ایران اشاره کرده است.
بخش سوم
جواب درست در گرو طرح درست پرسش درست است. بە نظر من بە قبل از طرح این پرسش کە آیا در انتخابات شرکت کنیم یا نە باید بە این پرسش فکر کنیم کە اولا آیا خواهان دمکراسی هستیم یا نە. و اگر مبنای تصمیم گیری ما در کنشهای سیاسیمان، دمکراسی خواهی باشد آنگاه باید بە دنبال راههای رسیدن بە دموکراسی و تثبیت آن باشیم. اکنون پرسش درست این است؛ کدام یک بە دموکراسی کمک میکند تحریم یا مشارکت؟
عمدە تحریمیها را میتوان در این سە گروه جای داد. گروه اول کسانی هستند کە اساسا بە انتخابات اعتقاد ندارند. چهرە برجستە این گروه در میان رجال سیاسی-دینی ایران، جناب آیت اللە مصباح یزدی هستند. جالب اینجاست کە ایشان آشکارا هم طرفدار خشونت هستند و تساهل، تسامح و رواداری دینی را تفکرات وارداتی از غرب میدانند. در میان روحانیون و مراجع تقلید، همفکران آیت اللە مصباح یزدی کم نیستند.
جالب اینجاست کە آیت اللە مصباح یزدی بر این باور است کە جمهوریت توسط لیبرالها بر امام خمینی تحمیل شدە است. شخصا با محتوای این حرف موافقم اما با نحوە بیان آن خیر. حال اضافە کنید عنصر تقیە را.
تقدیر چنین بود کە امام خمینی قبل از بازگشت بە ایران و بە دست گرفتن رهبری انقلاب، بە پاریس برود و با لیبرالها دم خور شود. اینکە اگر ایشان بە پاریس نمیرفتند آیا زمینەهای انقلاب و بازگشت ایشان مهیا بود یا نە خدا عالم است اما در هیچکدام از متون و سخنرانیهای ایشان، قبل از رفتن بە پاریس و آشنایی رو در رو با لیبرالها، اساسا چیزی بە نام جمهوریت و مراجعە بە آرای عمومی و انتخابات در منظومە فکری ایشان وجود نداشت. آنچە بود نظریە ولایت فقیە و حاکمیت احکام اسلامی بود و تنها عنصر نسبتا دموکراتیک در فرمول ایشان، مجلس خبرگان رهبری بود کە معادل شورای حل و عقد در تفکر سیاسی اهل سنت است. کار این شورا هم صرفا و صرفا “کشف” فقیە جامع الشرایط است و نە نصب و عزل رهبر.
بە هر حال بسیار خوش شانس بودیم کە در رفراندوم پنجاه و هشت بە جای گزینە جمهوری اسلامی، آری یا خیر. گزینە حکومت اسلامی یا حکومت عدل علی نبود وگرنە مطمئنا، مردم انقلابی با همان شور و هیجان بە آن آری میگفتند و برای همیشە بساط انتخابات هم جمع میشد. شاید حداقل از این بابت بە لیبرالهای دور و بر امام مدیونیم.
ادامە دارد
اشاره: مسوولیت محتوای نوشتارها و مقاله‌های ارسالی، بر عهده نویسنده است و گذار (سامانه دموکراسی و داد)، دیدگاه‌ها و آرای مطرح شده در محتوای مطالب را ارزش‌گذاری نمی‌کند. هدف این سامانه مهیا کردن تریبونی آزاد برای بیان آرا و دیدگاه‌های مختلف در راستای گذار از حاکمیت اسلامی به دموکراسی است.