بیش از ۲۶۰ نفر از فعالان جنبش زنان و فعالان مدنی با امضای بیانیه‌ای، حمله نظامی ترکیه به مناطق کرد‌نشین شمال سوریه را محکوم کردند. امضاکنندگان این بیانیه از دولت ترکیه خواستند عملیات نظامی در این مناطق را متوقف کند و برای تأمین امنیت مرزهای جنوبی خود با سازمان ملل و نهادهای بین‌المللی همکاری کند.
در ادامه متن کامل این بیانیه برای مخاطبان به اشتراک گذاشته شده است:
ما گروهی از فعالان جنبش زنان و فعالان مدنی ایران، حمله نظامی ترکیه به مناطق کُردنشین در شمال سوریه را شدیدا محکوم می‌کنیم و از تبعات این فاجعه انسانی عمیقا نگرانیم. این حمله تا کنون موجب کشته شدن مردم غیرنظامی و کودکان و جابجایی اجباری نزدیک به سیصدهزار نفر شده است. خصوصا گزارش اخیری که از قتل هدفمند اعضای احزاب سیاسی کُرد از جمله هورین خلف_سیاستمدار و مدافع صلح_ توسط گروه‌های جهادی وابسته به ترکیه حکایت دارد، بسیار نگران‌کننده و شرم‌آور است. چنین برخوردهای خشنی، این فرضیه را تقویت می‌کند که مقامات ترکیه در واقع قصد ایجاد تغییرات سیاسی و جمعیتی را در این منطقه دارند. آنها به بهانه ایجاد منطقه امن بین ترکیه و سوریه، قصد دارند پناهندگان سوری ساکن ترکیه را به مناطق خودگردان کُرد که با نام «روژاوا» هم شناخته می‌شود، کوچ اجباری دهند. با چنین روندی این مقامات به جای حفظ امنیت ترکیه، قصد دارند تا این منطقه را کاملا از حضور کُردها و تبعات سیاسی و قومی حضور آنها پاک کنند.
ما شدیدا نسبت به امنیت، رفاه و حقوق شهروندان و ساکنان این منطقه و عوارض چنین فاجعه انسانی بیمناک هستیم و معتقدیم با ایجاد چنین منطقه حائلی جان هزاران شهروند غیرنظامی کُرد و دیگر اقلیت‌ها در خطر خواهد بود. یادآوری می‌کنیم شهروندان این منطقه خودمختار در جنگ هشت‌ساله سوریه تحت خشونت، تخریب و ویرانی بسیاری بودند و صدمات شدیدی را از حمله داعش و اشغال برخی مناطق تحمل کرده‌اند، البته زنان و مردم کُرد در مبارزه با داعش مشارکت گسترده‌ای داشتند.
در عین حال این جابجایی اجباری اثرات ویرانگر دیگری هم بر پناهندگان سوری در ترکیه برجا خواهد گذاشت. آنها پس از بارها جابجایی اجباری به خاطر جنگ هشت‌ساله سوریه به ترکیه پناه برده‌اند و در آنجا بالاخره توانسته‌اند امنیت نسبی پیدا کنند. اکنون با برنامه ترکیه برای تصرف بخشی از سوریه، آنها هم با جابجایی اجباری و ظالمانه دیگری روبرو هستند.
ما قویا از دولت ترکیه می‌خواهیم تا بلافاصله همه عملیات نظامی و برنامه‌های اشغال این منطقه کُردنشین در شمال سوریه را متوقف کند و از طریق روند سیاسی با همکاری نهادهای بین‌المللی از جمله سازمان ملل برای تضمین امنیت خود و منطقه اقدام کند. منطقه منا (خاورمیانه و شمال آفریقا)، و بخصوص سوریه، توان تحمل خون‌ریزی، کشتار و خشونت‌های بیشتری را ندارد. زمان آن فرا رسیده است که همه رهبران سیاسی در منطقه متعهد شوند تا کشتار شهروندان بی‌گناه را متوقف کنند و به این نبردهای ویرانگر پایانی قاطعانه دهند.
در این بین ما نمی‌توانیم از نقش مخرب ایالات متحده آمریکا و اتحادیه اروپا در ایجاد فاجعه اخیر چشم‌پوشی کنیم. ترکیه، خروج نیروهای آمریکایی از شمال سوریه و سیگنال‌های رئیس‌جمهور آمریکا را به منزله تائید و چراغ سبز برای شروع حمله نظامی ویرانگر علیه کُردها در نظر گرفته است. سیاست دیرپای اتحادیه اروپا مبنی بر ممانعت از حرکت پناهندگان به سمت مرزهای اروپا منجر به اتخاذ سیاست مسامحه، بخصوص با ترکیه، شده است. روسیه نیز با استفاده نکردن از توان خود برای ایجاد فشار بر ترکیه و جلوگیری از حمله این کشور به مناطق کُردنشین، زمینه را برای لشکرکشی ترکیه و بروز فاجعه انسانی هموار کرده است. همچنین جنگ‌های نیابتی ویرانگر در سوریه در ناپایداری این کشور و حوادث فاجعه‌بار کنونی نقشی کلیدی داشته است. ما از جامعه جهانی می‌خواهیم همه اقدامات لازم را برای پایان دادن به این نبرد انجام دهند و پروسه‌های سیاسی‌ای را اتخاذ کنند که از زندگی و حقوق سوریه‌ای‌ها، بخصوص ساکنان مناطق کُردنشین که اکنون تحت حملات شدید قرار دارند، محافظت کند.
در این چند سال مسئولان مناطق خودمختار کرد‌نشین سعی کرده‌اند تا شرایط مشارکت و برابری شهروندان‌شان را فراهم آورند. این یکی از آرمان‌های روژاوا است و اتفاقا این سیاست‌ها در حداقلی‌ترین شکل باعث مشارکت بیشتر اجتماعی و سیاسی زنان شده است. امروزه جنگ علیه مناطق کُردنشین سوریه توسط ترکیه به منزله حمله به دستاوردهای زنان نیز هست. به عنوان فعالان برابری‌خواه وظیفه داریم که نسبت به تاثیر مخرب و سنگین جنگ بر وضیعت مردم عادی، کودکان و زنان هشدار دهیم. ما از سازمان ملل، دولت‌ها و ان‌جی‌اوهای بین‌المللی می‌خواهیم که تلاش‌های میانجی‌گرانه را به منظور خاتمه این جنگ افزایش داده و خدمات بشردوستانه را به منظور رسیدگی به نیازهای روانی و اجتماعی مردم عادی و بخصوص زنان و کودکان افزایش دهند.
ما نیز همچون دیگر زنان در این منطقه، آرزوی آینده‌ای عاری از جنگ و درگیری داریم. آرزو داریم منطقه جنگ‌زده ما تبدیل به جایی شود که در آن هر فرد بتواند به توانایی‌های بالقوه خود دست یابد و در جامعه‌ای به دور از خشونت و تبعیض جنسیتی، قومیتی و مذهبی زندگی کند. ما قصد داریم برغم خواسته برخی سیاست‌مداران و حاکمان نظامی که برای مردم این منطقه جنگ و خشونت مداوم به ارمغان آورده اند، برای دست‌یابی به جامعه ایده‌آل تلاش کنیم.