در روزهای اخیر شماری از فعالان کارگری به قید وثیقه آزاد شدند. اما بحث‌های شکل‌گرفته پس از آن چنین پرسشی را پیش کشیده است: آزادی اسماعیل بخشی و سایر فعالان کارگری نتیجه اعتراض فعالان کارگری و سازمان‌های کارگری و مدافع حقوق بشر است یا یک مانور سیاسی از سوی حکومت؟
بهروز خباز، تحلیلگر مسائل کارگری این آزادی‌ها را نتیجه مبارزات کارگران می‌داند: «روشن است که آزادی اسماعیل بخشی و دیگر فعالان کارگری در وهله اول نتیجه مبارزات کارگران نیشکر هفت‌تپه، هپکو و اذر آب بود.»
اسماعیل بخشی، نماینده کارگران نیشکر هفت‌تپه چهارشنبه هشتم آبان پس از تحمل ماه‌ها زندان به قید وثیقه سنگین و به صورت موقت آزاد شد. شنبه چهارم آبان تعداد دیگری از متهمان پرونده نیشکر هفت‌تپه و دستگیر شدگان روز جهانی کارگر مرضیه امیری، عاطفه رنگریز، سپیده قلیان، ساناز الهیاری، امیر امیرقلی، امیرحسین محمدی فرد به همین روش آزاد شده بودند.
بهروز خباز تحلیلگر مسائل کارگری در پاسخ به پرسش درباره علت آزادی فعالان کارگری می‌گوید:
«به شور و شوقی که این آزادی‌ها در میان کارگران ایجاد کرده، توجه کنید. روشن است که آزادی اسماعیل بخشی و دیگر فعالان کارگری در وهله اول نتیجه مبارزات کارگران نیشکر هفت‌تپه، هپکو و اذر آب بود. توجه کنید که یکی از شعارهای مهم این کارگران، “آزادی کارگر زندانی” بود. و در هفت‌تپه شعار کارگران تبدیل شده بود به این که: “اسماعیلو گرفتن، ما همه بخشی هستیم”… هر چند، دولت روحانی تلاش کرد از طریق شوراهای اسلامی کار و عوامل شناخته شده‌اش باب مصالحه‌ای را باز کند تا کارگران به امثال رئیسی امید ببندند و با آوردن بنر خامنه‌ای و رئیسی و قاسم سلیمانی و امثالهم این کار را کردند. و تلاش کردند یک گرایش اصلاح‌طلبانه در میان کارگران ایجاد شود. اما آنچه غالب شد اراده راستین همکاران بخشی بود که گفتند ما خواسته های مشخصی داریم.»
به گفته‌ی بهروز خباز، مساله مهم‌تر از این یا آن واقعه و اعتصاب کارگری است. مبارزات کارگران بویژه از سال ۹۷ به این سو در واحدهای صنعتی کارگری به سمتی می‌رود که توازن قوا به نفع کارگران تغییر کند. «گفتمان شورایی که از سال ۹۷ در جنبش کارگری مطرح شد، اعتماد به نفس کارگران را بالا برده است.»
منبع: رادیو زمانه