در پی گرانی بنزین به میزان ۲۰۰ درصد، هزینه حمل و نقل کارگران حاشیه نشین تهران برای رسیدن به محل کارشان به معضل جدی این کارگران تبدیل شده است.
ایلنا در خصوص هزینه رفت و برگشت به محل کار این کارگران حاشیه نشین نوشته است: «کارگران هشتگرد بیش از ۴۳ درصد، کارگران پرند بیش از ۳۴ درصد، کارگران رباط کریم بیش از ۳۰ درصد و کارگران منطقه بهارستان استان تهران ۱۹ درصد، کارگران شهر جدید اندیشه و شهریار بیش از ۲۳ درصد و کارگران اسلامشهر بیش از ۱۴ درصد دستمزدشان را بابت حمل و نقل با خودروی شخصی باید هزینه کنند.»
در عین حال اختلاف هزینه‌ای که کارگران به دلیل گرانی بنزین باید بپردازند، برای کارگران پرند ۲۲ درصد، کارگران هشتگرد ۲۹ درصد، کارگران ورامین ۲۱ درصد، کارگران اندیشه ۱۵ درصد از کل حداقل دستمزد ۲ میلیونی کارگران بوده است.
گزارش ایلنا با نقل قول از فرشاد مومنی اقتصاددان که تعداد حاشیه‌نشینان را حدود ۱۹ میلیون نفر (۲۰ درصد جمعیت شهری) اعلام کرده بود، درباره افزایش این آمار می‌نویسد که کارگران، بی‌ثبات‌کاران که عملاً جمعیت بیکار هستند که به مشاغل کاذب رو‌می‌آورند، با افزایش قیمت اجاره‌بها و مسکن و افزایش هزینه‌های زندگی به طور غیرمستقیم به حاشیه‌ها رانده شدند.
آمار ارائه شده از سوی وزارت مسکن و شهر‌سازی در ایران اعلام می‌کند که در طی کمتر از سه سال حدود ۸ میلیون نفر به جمعیت حاشیه‌نشینان شهری اضافه شده است. این جمعیت، کارگرانی هستند که طی سال‌های گذشته به دلیل مشکلات معیشتی و عدم توانایی برای تامین هزینه‌های زندگی و پرداخت اجاره‌بها نهایتاً تصمیم گرفتند که تهران را ترک کنند.
با توجه به گرانی بنزین هزینه رفت و برگشت برای یک کارگر از پرند به تهران، ماهیانه ۵۰۰ هزار تومان است و اگر با خودروی شخصی سر کار برود، هزینه آن نزدیک به ۶۷۰ هزار تومان در ماه است که حدود ۴۴۰ هزار تومان اختلاف هزینه با قبل از گرانی بنزین را نشان می‌دهد.
در هشتگرد اگر یک کارگر بخواهد از خودرو شخصی استفاده کند با افزایش قیمت بنزین نزدیک به ۸۵۰ هزار تومان در ماه بابت یک رفت و برگشت به محل کارش باید بپردازد. این درحالی است که قبل از گرانی بنزین این مبلغ ۲۸۰ هزار تومان در ماه بود. یعنی حدود ۵۷۰ هزار تومان هزینه اضافه به دلیل افزایش قیمت بنزین پرداخت می‌شود.
کارگران در منطقه بهارستان استان تهران در فاصله بین اسلامشهر و رباط کریم نیز حدود ۳۷۰ هزار تومان در ماه برای تردد به سر کار، هزینه بنزین خودروی شخصی‌شان می‌کنند.
کارگران این منطقه اگر از تاکسی استفاده کنند، نیز باید نزدیک به ۴۵۰ هزار تومان هزینه کنند. در عین حال در این مناطق هیچ مترویی ساخته نشده تا شرایط رفت و آمد آنان را کمی آسانتر کند.
برای کارگران ساکن در ورامین وضعیت خیلی بدتر است، آنها با خودروی شخصی باید ماهیانه نزدیک به ۶۳۰ هزار تومان بابت حمل و نقل بپردازند.
کارگران ساکن در رباط کریم نیز، باید در ماه حدود ۵۸۰ هزار تومان هزینه رفت و برگشت با خودروی شخصی کنند. پردیس نیز تقریباً همین شرایط را دارد و برای کارگران نزدیک به ۵۲۵ هزار تومان هزینه دربردارد.
حاشیه‌نشینی در اسلامشهر از سال ۵۵ شکل گرفت. اهالی اسلامشهر اگر از خودروی شخصی استفاده کنند، نزدیک به۲۶۵ هزار تومان باید هزینه کنند.
بدین ترتیب، ارقام بین ۴۰۰ تا ۸۵۰ هزار تومانی که کارگران حاشیه‌های تهران باید بپردازند تا بتوانند با خودروی شخصی به تهران بیایند و ساعاتی از عمر خود را در تهران مشغول به کار شوند، برای کارگری که حدود ۲ میلیون تومان دستمزد دارد(بدون احتساب حق اولاد و حق سنوات)، رقم بسیار کمرشکنی است.
باید اضافه کرد که نبود مترو در شهرهای حاشیه‌ای و جوابگو نبودن منو ریل موجود با توجه به تعداد زیاد کارگران و جا ماندن از این قطارها مشکل اصلی کارگران است.
استفاده از تاکسی هزینه‌اش اندکی کمتر از هزینه خودروی شخصی است و فرسودگی اتوبوس‌ها تهدیدات جانی بالایی برای جمعیت عظیم کارگران در تردد به تهران دارد.
یکی از کارگران ساکن در شهریار می‌گوید: «ترافیک هم یک بهانه دیگر برای افزودن به بدبختی کارگران حاشیه‌نشین است. روزانه هزاران کارگر از شهریار، اندیشه، اسلامشهر، هشتگرد، پردیس، بهارستان و…. برای حضور در محل کارشان به تهران می‌آیند و مسیر نیم ساعته را روزانه شاید تا ۴ ساعت در ترافیک هستند و این واقعا ظلم به مردم است.
منبع: اتحادیه آزاد کارگران ایران