«مریم صادقی» از فعالان صنفی معلمان با انتشار یادداشتی ضمن یادآوری وضعیت هاشم خواستار، از «صدیقه مالکی فرد» همسر این فعال صنفی که خود نیز معلم بازنشسته است، تقدیر کرده است. این یادداشت را در ادامه بخوانید:
دی ماه سال ۹۶ وقتی اعتراضات مردمی شروع شد. همان روز اول طرفداران اصلاح طلبان حتی در بین همکاران خودمان گفتند این توطئه جناح رییسی و علم الهدی است. این را می گفتند که شرمنده رایی که دادند نشوند آخر هنوز یک سال هم از انتخاب مجدد روحانی نگذشته بود و همه جا انگشت بنفش خود را به علامت پیروزی و اینکه به عقب برنمی‌گردیم در چشم همه فرو می‌کردند.
در این شرایط اولین کسی که از داخل کشور و در بین معلمان مصاحبه کرد و با لهجه زیبای مشهدی گفت: «من از اینجا می گویم آهای ملت ایران نترسید و به این وضعیت اعتراض کنید فرقی بین رییسی و روحانی نیست (نقل به مضمون)» همکار بازنشسته و عزیزمان آقای هاشم خواستار بود.
بعد از آن اذیتش کردند و او را گروگان گرفتند و کسانی که خودشان نیاز به درمان در بیمارستان روانی امین‌آباد دارند او را ناجوانمردانه در بیمارستان روانی بستری کردند! چرا؟ چون صدای خواستار در ایران در دی ماه تکثیر شده بود.
اما خواستار بعد از آزادی ساکت نشد. این‌بار به همراه سیزده نفر دیگر ساختار کلی حاکمیت را به چالش کشید و در اعتراضات آبان ماه دیدیم که چگونه صدای این معلم دربند تکثیر شد.
اگر چه این بار آزاد نبود تا جوانان قوت قلب بدهد چون زندانی بود و هنوز در اسارت است که یا اعلام پشیمانی کند یا مانند برخی بر دهانش قفل سکوت بزند اما، فعالیت سیاسی برای او سرگرمی نیست. او پنجاه سال است برای تحقق آزادی و عدالت تلاش می‌کند.
اما چگونه است که برخی با یک بازداشت و احضار ماست خود را کیسه می‌کنند و به کنج عزلت می‌روند و منتظر می‌مانند تا فرصتی مهیا شود و برای تقسیم غنایم مادی و معنوی به میدان بیایند اما امثال هاشم خواستار ساکت نمی‌شوند و نمی‌شود ساکت‌شان نمود؟
به نظر من مقاومت این افراد ریشه در گذشته خود افراد، نگاه‌شان به مساله مبارزه صنفی یا سیاسی و میزان استقامت و پایداری فردی دارد.اما یک عامل مهم دیگر وجود دارد و آن مقاومت و آگاهی خانواده (همسر/فرزندان) یک فعال صنفی یا سیاسی است. اگر آقای خواستار شجاعت دارد بخشی از آن به خاطر همسر و همراهی چون خانم صدیقه مالکی‌فرد است که همیشه در کنار وی برای آزادی و عدالت تلاش نموده است. این بانوی معلم، امروز نه تنها صدای هاشم خواستار بلکه صدای تمام کسانی است که دغدغه دموکراسی دارند.
آری! امروز معلمان ایران نیازمند الگوهایی مانند هاشم خواستار هستند که در بزنگاه تاریخی کنار مردم باشند نه فعالانی که ترس‌های خود را در جمله‌های ناامید کننده مانند: «این کار صنفی نیست»، «ایران درست نمی‌شود»، «معلمان ترسو هستند»، «مردم ایران لیاقت‌شان همین است»، «مردم اتحاد ندارند» و … پنهان می‌کنند.
دوره و تاریخ مصرف این حرف‌های پوشالی بعد از اعتراضات آبان به سر آمده است. امروز باید شجاعت و فداکاری زنان معلمی چون صدیقه مالکی‌فرد و ناهید شیرپیشه (مادر پویا بختیاری) الگوی تمام معلمان به خصوص معلمان شاغل مرد و مدعیان فعالیت صنفی باشد.
اگر برخی از این آقایان که خود را پیشتاز و پیشرو و حتی رهبر جنبش معلمان می‌دانند و نمی‌خواهند یا نمی‌توانند در برابر ظلم و ستم عمومی مانند گرانی بنزین و کشتار مردم در برخی تشکل‌های صنفی موضع درست و اصولی بگیرند، لااقل بخاطر این بودجه ظالمانه حرکت کنند. (موضع تشکل‌ها و فعالان پیشرو قابل تقدیر است).
اگر شهامت ندارید و از زندان و هزینه می‌ترسید صادقانه بگویید و کنار بروید. چون امروز زنان در همه عرصه‌ها پیشتاز هستند بگذارید زنان شجاع تصمیم بگیرند. امروز ما نیاز به زنان و مردان اهل عمل داریم نیاز به امثال خواستار و مالکی‌فرد و شیرپیشه داریم.