یدی بلدی، جامعه شناس و کنشگر سیاسی، در یادداشتی به معضل فقر و بیکاری در شرایط بغرنج اقتصادی ایران زیر سایه قرنطینه و گسترش ویروس کرونا پرداخته است.
« تهاجم ناگهانی ومرگبار ویروس کرونا و شیوع سریع آن در پهنه گیتی برای طبقات و اقشار کم درآمد و تهیدست افزون بر ره آورد مرگ ، پیامدهای فاجعه بار وفلاکت باری را درعرصه اقتصادی ومعیشتی خواهد داشت.
اقشار تهیدست جامعه که امکان دسترسی برابر به لوازم ایمنی بهداشتی وبیمارستان و دارو را ندارند در برابر این ویروس آسیب پذیرتر هستند و بیشتر در معرض خطر مرگ قرار دارند.
در کشور ما که بخش زیادی از زحمتکشان از راه دستفروشی، کارگری ساختمان ویا کارهای موقتی امرار معاش می کنند واغلب درآمد یکروزه شان درهمان روز هزینه می شود، اکنون به علت بیکاری و نداشتن پس انداز با فقر بیشتری مواجه خواهند شد و اگر زمان قرنطینه به درازا بکشد این بخش از جامعه از خط فقر وزیر خط به سراشیبی فلاکت و درماندگی سقوط خواهند کرد.
رژیم جمهوری اسلامی تاکنون هیچ طرح و برنامه اساسی برای یاری رسانی در نطر نگرفته است، هر چند تجربه سالیان اخیر نشانگر این واقعیت است که رژیم در مصائبی مانند زلزله وسیل ودیگر بلایا در رساندن کمکهای ضرروری و کافی از کارنامه بسیار غیر مسئولانه ای برخوردار است، واین مردم نوعدوست وفداکار بودند که با احساس مسئولیت درسراسر ایران به یاری هموطنان خود شتافتند، اما شرایط کنونی و قرنطینه امکان کمک رسانی از سوی مردم رابه آسیب دیدگان با مشکلاتی مواجه خواهد کرد.
رقم نگران کننده وجود جمعیت ۲۰ میلیونی حاشیه نشین که در این روزهای بحرانی در آمدهای ناچیز خودرا از دست داده اند ابعاد فاجعه پیش روی جامعه ما را آشکار تر می نماید، پیامدهای وعده های دروغین مدعیان عدالت گستری که شعار ارجحیت کوخ نشینان بر کاخ نشینان را سر می دادند در دو شهر مقدس مشهد وقم باید جست، دو شهر ام القرای اسلام یعنی مشهد وقم به نسبت جمعیت بیشترین آمار حاشیه نشینان را دارند، آمار حاشیه نشینی درایران با درآمد سرشار نفت وگاز در مقایسه با دیگر کشورها به مراتب بیشتر است، چنانکه کشور ترکیه با ۸۰ میلیون جمعیت۲ میلیون نفر حاشیه نشین دارد و کشور فقیر و توسعه نیافته زیمباوه با ۳۰ ملیون جمعیت ۳ میلیون حاشیه نشین دارد.
اکنون ۲۰ میلیون هموطن حاشیه نشین ما در کپرهای استانهای خوزستان ، بوشهر، هرمزگان و بلوچستا ن و همچنین زاغه ها و حلبی آبادهای دیگر در سراسر ایران به علت بیکاری و تهیدستی با فقر و گرسنگی دست به گریبانند وهیچ امیدی و چشم اندازی برای تأمین هزینه های زندگی خود از سوی دولت ندارند و کمک های کمیته امداد ویارانه ها نیز مبلغ اندکی هستند که فقط می توانند بخش ناچیزی از هزینه های زندگی فقیرانه آنان را تأمین کند، ازسوی دیگر به علت شرایط خاص قرنطینه همانگونه که قبلاً ذکر شد مردم هم نمی توانند مانند گذشته به یاری هموطنان بشتابند، از اینرو برای جمعیت انبوه حاشیه نشین وهمچنین کودکان خیابانی وکارتن خوابها آینده ای بس دشوار در پیش است که افزون بر فقر و استیصال بیشتر، پیامدهای اجتماعی ناگوار و نابهنجاریهایی را در پی خواهد داشت.»
یداله بلدی