از وقتی این کمپین شروع شده و من تصویر بوسه های گرم و عاشقانه را از طریق فضای مجازی می بینم ، ضمن اینکه از دیدن این صحنه ها خیلی شاد و خوشحال می شوم یاد دوران جوانی خودم می افتم.
من طعم بوسه های عاشقانه را از میان شیشه های ضخیم و کدر سالن های ملاقات زندان اوین و قزلحصار و گوهر دشت چشیدم. بوسه هایی که از ملاقات های تلفنی ده دقیقه ای تا ملاقات بعدی بیصبرانه انتظارش را می کشیدم و خاری بود در چشم پاسدارانی که با چشمهای کثیفشان همه چیز را زیر نظر داشتند.این شیشه ها بوسه های زیادی را در خود جای داده بود .
در آن دوران سیاه و در آن فضای سرد و مخوف زندان که همه جا رنگ و بوی خون داشت ،آن بوسه ها تنها بوسه دلدادگی و عشق نبود ، کد بود ، پیغام بود ، رد و بدل کردن و فرستادن پیام به آن طرف شیشه بود , ارسال کد مقاومت ، کد ایستادگی و کد همراهی بود. به همین خاطر طعم شیرینش هنوزکه هنوز است در یاد ها مانده است.
جمهوری اسلامی با قساوت و بیرحمی نگذاشت خیلی از این بوسه ها دوباره تکرار شود و تعداد زیادی از آن جانان عاشق نتوانستند طعم شیرین بوسه هایشان را دوباره بچشند.
در زندانی به وسعت ایران ، بوسه در ملاء عام ، ارسال کد از طرف جوانان به جامعه است ،کد مقاومت در مقابل قوانین وفرهنگ ارتجاعی اسلامی ، کد مبارزه با قید و بندهایی که اسلام سیاسی بیشتر از چهل سال است بر جامعه تحمیل کرده و نوعی از تلاش مردم برای رهایی وخلاصی از فرهنگ منحط مذهبی وکد شکستن تابوهای اسلام سیاسی و تلاش بی وقفه برای آزاد زیستن است .
جمهوری اسلامی مجرم است بوسه جرم نیست
سارا نخعی ۲۶ مه ۲۰۲۰