محور اصلی این گفتمان با شرح رویکرد اتحاد همراهان مردم ایران در (بینش،منش و کنش) همواره نشان داده است که دموکراسی خواه بوده و پیوسته در راه زندگی مبارزاتی خود برای استقرار دموکراسی کوشش نموده‌اند.
دموکراسی خواهان باور به نیروی جمعی جامعه دارند و در تحولات ، منافع جامعه را در نظر بگیرند. در مقابل این رویکرد، استبداد محور نیز وجود دارد که خواهان تداوم استبداد در جامعه هستند.
در این گفتگو “عمر مینایی” با نگاه تاریخی به تغییر و تحولات بافت جامعه، از جمله نسل جدید و خواسته و مطالبات متناسب و مناسب درخور را جویا بوده به همین خاطر و در اثر فشار این مطالبه‌گری بخشی از حاکمیت تن به اصلاحات درونی دادند و صد البته این اصلاحات عقیم ماند و به وسیله‌ای برای فریب و انحراف بینش روشنگری و بخشا سرکوب آن تبدیل گردید.
ایشان گفتند: اکنون جامعه از جناح‌های اصلاح‌طلب و اصول‌گرا عبور کرده است و دنبال شکل دادن الترناتیو متناسب برای رسیدن به آزادی و عدالت اجتماعی است.
طبیعتا اتحاد و همگرایی هم در میان رهروان، پویندگان و جویندگان این حرکت اجتماعی با منافع مشترک امکان‌پذیر است.
در بخش دوم این گفتگو “رضا بدیعی” این پرسش را مطرح کردند در رابطه با تغییر و تحولات بنیادی در ایران نقش کشورهای خارجی چی می‌تواند باشد؟ و تا چه اندازه باید متکی به نیروی مردم ایران بود؟
“عمر مینایی” در این رابطه چنین پاسخ دادند: ما در همسایگی خود شاهد تغییر ساختار قدرت در عراق به دست نیروهای خارجی بودیم که چگونه انقلاب و مبارزات این مردن به انحراف کشیده شد. یک دیکتاتور رفت چندین فرقه ارتجاعی و دیکتاتور دیگر جایگزین شدند. همچنین بهار کشورهای عربی که به زمستان تبدیل شد.
ما باید به دنبال شکل‌گیری نهادهای توده‌ای اجتماعی باشیم تا سرنوشت مردم ایران بدست خودشان رقم زده شود و مدیریت جامعه را مردم خود بدست بگیرند.
در خاتمه این گفتگو “رضا بدیعی” گفتند: ما اگر بخواهیم دو جبهه را مشخص بکنیم یکی جبهه آزادی‌خواهان و دیگری جبهه استبدادطلبان است.
ایشان گفتند: استبداد یعنی وابسته به بیگانه، ویرانی مملکت، یعنی جنگ و خشونت، قتل و کشتار، خیانت به منافع ملی، دخالت در کشورهای دیگر و نقطه مقابل این همه زشتی، پلیدی و انسان ستیزی دموکراسی واقعی مردم سالار است.