حماسه آفرینان گمنام این دوران تیره و توان فرسای شیوع بیماری کرونا، پرستارانی هستند که در این بیداد هراس افکن و مرگ‌زای کرونا و بی‌توجهی مسئولین نسبت به سلامتی و معیشت مردم، در حرفه دشوار و پر مسئولیت خود حتی تا سرحد مرگ همچنان به مسئولیت و وظیفه خود عمل می‌کنند.
پرستاران فداکار با تمام خستگی مفرط و غم از دست دادن همکارانشان همچنان استوار، وظیفه خطیر خود را انجام می‌دهند، بعضی از این فرزندان زحمتکش میهن هفته‌ها و حتی ماه‌هاست که از بیمارستان خارج نشده و اعضای خانواده و حتی فرزندان خود را ملاقات نکرده‌اند.
تهاجم عالم‌گیر و سریع ویروس کرونا، بشریت را غافلگیر کرد و مرگ و نیستی را در جهان گستراند، این مهمان ناخوانده افزون بر اینکه سلامتی و جان انسان‌ها را تهدید می‌کند، عامل بحران اقتصادی عمیقی شده و بدیهی ست در کشورهای توسعه نیافته و فقیر این بحران عمیقتر خواهد بود و مردم فقیر را به فلاکت بیشتری خواهد کشاند.
بحران کرونا معیاری شد برای شناخت میزان مسئولیت رژیم‌ها و نهادهای وابسته، در برابر حفظ سلامتی و وضعیت معیشت مردم. مقامات رژیم بی‌کفایتی و بی‌مسئولیتی خود را در برابر یورش کرونا، یعنی شیوع، مهار و عدم یاری رسانی به اقشار آسیب‌پذیر نشان دادند،
در آغاز شیوع این بیماری عده‌ای از ملایان چمدان‌های خود را بستند و با هواپیما راهی جزایر کیش، قشم و ماهشهر شدند و به مردم برای رفع بلای کرونا توسل به دعا، استغفار و زیارت را رهنمود می‌دادند، اما پزشکان و پرستاران در این روزها که همچنان به تعداد بیماران افزوده می‌شود به یاری هموطنان بیمار خود شتافته و به وظیفه مردمی خود بیش از گذشته عمل کردند.
اولین مدرسه پرستاری درایران در سال ۱۲۹۴ در ارومیه تاسیس شد که فقط چهار فارغ‌التحصیل داشت. همچنین در سال ۱۲۹۵ در تبریز، در سال ۱۳۰۷ در همدان و سال ۱۳۱۱ در کرمانشاه نیز مدارس تربیت پرستار آغاز بکار کردند، اولین مدرسه پرستاری شبانه روزی در سال ۱۳۱۵ بوسیله “دکتر جهانشاه صالح” در تهران تاسیس شد. در سال‌های بعد با ایجاد بیمارستان‌ها، مدارس پرستاری بیشتری در تهران و شهرهای بزرگ تاسیس شدند و هزاران پرستار در این مدارس تربیت شدند.
اکنون حدود ۱۵۰ هزار پرستار در ایران مشغول به کار هستند، در حالیکه سیستم بهداشتی کشور به حدود ۵۰ هزار پرستار دیگر نیاز دارد. در ایران برای هر ۱۲ تخت یک پرستار، در حالیکه در اروپا و آمریکا برای هر ۳ تخت یک پرستار وجود دارد، از این‌رو پرستاران ناچارند چندین برابر توان خود کار کنند تا خلا ناشی از این کمبود را جبران کنند در حالیکه ۵۰ هزار لیسانس پرستاری در کشور بیکارند.
پرستاران برخلاف دیگر کارمندان و کارکنان بخش دولتی یا خصوصی ساعات کار مشخص و معینی ندارند، زیرا بیماران شبانه‌روز به مراقبت نیاز دارند، از این رو کار آنان به شکل شیفتی و نوبتی است و تغییر ساعات کار مشکلاتی را در برنامه‌ریزیهای زندگی خصوصی آنان ایجاد می‌کند.
میزان درآمد و دستمزد پرستاران، معادل زحمات و مسئولیت آنان نیست. بطوریکه در مقایسه با همکاران خود در اروپا با در نظر گرفتن نسبت هزینه‌های زندگی و در مقایسه بین کشورها، پرستاران در اروپا ۳ برابر و در امارات ۱۰ برابر همکاران خود در ایران درآمد دارند. حتی میزان حقوق پرستاران در ترکیه و سوریه از پرستاران ایران بیشتر است.
بیماران چون در شرایط نامساعدی بسر می‌برند و اغلب درد دارند، از این‌رو زودرنج و پرتوقع هستند و یا از نظر روحی شرایط مناسبی ندارند اما پرستاران با بردباری و شکیبایی این نوع برخوردها را تحمل می‌کنند.
تبعیض زیادی از نظر درآمد بین کادر درمانی وجود دارد، بطوریکه درآمد پزشکان بین ۵۰ تا ۳۰۰ برابر درآمد پرستاران است.
پرستارانی که در بخش‌های روانی کار می‌کنند، دشواری‌های خاص خود را دارند زیرا بیماران روانی برای درمان و انجام کارهای ضروری خود با پرستاران همکاری لازم را ندارند و موجب زحمات و مشکلات بیشتر پرستاران می‌شوند.
در بروز سیل و زلزله و دیگر آسیب‌های طبیعی، پرستاران جزو اولین گروه‌هایی هستند که به یاری مردم می‌شتابند. پرستاران به مقتضای شغلی بیش از سایر اقشار جامعه در معرض ابتلا به بیماری‌های خطرناکی مانند ایدز، هپاتیت و کرونا قرار دارند.
از دیگر مشکلات پرستاران فشارها و کنترل از سوی حراست بیمارستان‌ها در مورد رعایت حجاب است، پرستاران که همواره با دستان خود کار می‌کنند در حین کار نمی‌توانند مرتبا مراقب حجاب خود باشند، از این رو بارها مورد تذکر و توبیخ حراست قرار می‌گیرند. بر طبق نظرسنجی از پرستاران، ۹۷ درصد نه از شغل خود بلکه از شرایط، مقررات، ازدیاد کار و کمبود درآمد ناراضی‌اند و به همین دلیل سالانه ۷۰۰ پرستار از ایران مهاجرت کرده و راهی کشورهای اروپایی، امریکا، کانادا، امارات و حتی ترکیه می‌شوند. طبق گفته وزیر بهداری وضعیت پرستاران در مصر و ترکیه از ایران بهتر است.
یدی بلدی