با سلام. متن حمایتی شما در حمایت از مطالبات ما کارگران و مشخصا حمایت از مطالبات کارگران هفت تپه موجب خرسندی و امتنان ما است. درباره متن شما مایلیم چند نکته را با شما و مخاطبان تان در میان بگذاریم.
در متن شما به خوبی اشاره شده است که سیاست خصوصی سازی نه تنها در هفت تپه و ایران بلکه در سراسر جهان باعث گسترش شکاف طبقاتی و افزایش نابرابری شده است و شما به درستی خواهان برچیده شدن کلیت سیاست خصوصی سازی شده اید.
در متن شما همچنین به درستی اشاره شده است که کارگران ایران، هر دو جناح اصولگرا و اصاح طلب را در مقابل خود می بینند. ما می افزاییم که در واقع ما تضاد طبقاتی با این دست گرایشات و گروه ها داریم. نه فقط گرایشات وابسته به نظام سرمایه داری در ایران بلکه با همپیوند های آنها در سراسر جهان.
در متن شما به درستی و دقت اشاره شده است که دولت ایران باید به سرکوب تشکلات مستقل کارگری پایان داده و آزادی سیاسی و اجتماعی و منجمله آزادی مطلق تشکلات مستقل کارگری باید به رسمیت شناخته شود.
و اما در متن شما چند نکته دیگر هم هست که ما مایلیم اختلاف نظر خودمان را با آن نکات با شما در میان بگذاریم.
نوشته اید که خواهان شنیده شدن صدای تشکلات مستقل کارگری در مذاکرات دستمزدی هستید. ما خواهان شنیده شدن صدایمان در مذاکرات دستمزدی نیستیم؛ بلکه خواهان این هستیم که این سیستم مذاکرات دستمزدی موسوم به سه جانبه گرایی به کلی برچیده شود و تشکلات و نیروهای مستقل کارگری بدون حضور واسطه دولتی در تعیین دستمزد نقش ایفا کنند. این سیستم موجود سه جانبه گرایی برای تعیین دستمزد به این شکل است که نمایندگان تشکلات وابسته و زرد به اصطلاح کارگری به همراه نمایندگان دولتی و کارفرمایان در مورد دستمزد تصمیم میگیرند. حتی اگر فرض کنیم به جای آن تشکلات زرد و وابسته، تشکلات مستقل کارگری در جلسه حضور داشته باشند باز هم نتیجه مذاکرات با دو رای علیه یک رای به ضرر کارگر است زیرا دولت که در این جلسات صاحب رای است علاوه بر اینکه خودش کارفرماست حامی کارفرمایان غیر دولتی نیز هست. مثل این این که شما با همسایه تان مشکل پیدا کنید بعد جلسه داوری را تشکیل دهید که داورهای آن پدر و مادر و اعضای خانواده خودتان باشند. یعنی همان هایی که به همراه شما با همسایه مشکل دارند! نقش دولت در این جلسات حمایت از دستمزد کمتر و پشتیبانی از کارفرمایان و سرمایه داران است. خلاصتا تصریح میکنیم که تشکلات مستقل خواهان حضور در جلسات تعیین دستمزد در شورای عالی کار نیستند بلکه خواهان این هستند که مادامی که هنوز سیستم طبقاتی برچیده نشده، تشکلات مستقل بدون حضور دولت و در رویارویی با کارفرماها و با ابزار مبارزاتی خود تعیین دستمزد کنند. در اصل همان خواسته به رسمیت شناخته شدن تشکلات مستقل کارگری یکی از پایه های اصلی همین خواسته است. برای هر دوی این موارد هم مبارزه خودمان باید در جریان باشد که به این مطالبات برسیم.
در متن تان اشاره کرده اید که کارگران با مبارزات مدنی و بدون خشونت موفق به مقاومت و طرح مطالبات خود شده اند. مایلیم بر این نکته اصرار کنیم که این اصطلاح خشونت پرهیز و بدون خوشنت و مبارزه مدنی و امثال آن معنای تاریخی خاصی میدهد. ما کارگران خواهان خشونت نیستیم اما به طور سیستماتیک بر ما خشونت روا داشته میشود. در واقع دستگاه دولتی حامی طبقه سرمایه دار به انواع مختلف بر طبقه کارگر اعمال خشونت میکند. نتیجتا اگر در مبارزات بر حق و عمومی منجمله دیماه ۹۶ و آبان ۹۸ مردم از خود دفاع میکنند نام این خشونت نیست بلکه شکل متناسب مبارزه با اوضاع جاری است. اگر مردم یک کوچه روزی مجبور شوند قلدر محله که سال ها باعث آزار و اذیت شده و با هیچ روشی دست از خشونت برنمی دارد را با “لگد” از آن کوچه بیرون کنند نام این، خشونت نیست. البته در صورتی که اهالی کوچه بر اوضاع سیاسی و اجتماعی و اقتصادی خودشان مسلط شدند و قلدر محله را بیرون کردند شایسته است باقی ماندگان آنها را در دادگاه منصفانه محاکمه کنند. مثلا معتقدیم اعدام ممنوع است؛ شکنجه ممنوع است و …
موارد دیگری در نوشته شما بود که میشود درباره آن نوشت اما فعلا به نوشتن همین چند مورد بسنده میکنیم. در نهایت باز هم از اینکه شما مطالبه برحق کارگری لغو خصوصی سازی را مورد حمایت قرار داده اید از شما تشکر میکنیم. درخواست داریم در صورت امکان این یادداشت ما را در رسانه های خود بازنشر دهید.
جمعی از کارگران هفت تپه – بامداد سه شنبه – ۹ دی ۱۳۹۹
منبع: کانال مستقل کارگران هفت تپه