یداله بلدی؛
در آستانه نوروز ۱۴۰۰ که قرن جدیدی آغاز میگردد، حکومت اسلامی افزون بر تمام مشکلات اقتصادی که با سیاستهای مردمستیز خود پدید آورده است در آستانه سال نو به تهیدستان و کارگران، فقر و محرومیت بیشتری را اهدا کرد. انحلال “جمعیت امام علی” که یک جمعیت معروف نیکوکاری بود و همچنین تعیین حداقل دستمزد سه میلیون و پانصد هزار تومان برای کارگران، در حالی که خود مقامات اعلام میکنند که خط فقر بین ۸ تا ۱۰ میلیون تومان است هدیه حاکمیت به آسیبدیدگان و زحمتکشان بود.
اصل چهل و سوم قانون اساسی ریشهکن کردن فقر و محرومیت و برآوردن نیازهای انسانی را از وظایف دولت میداند.
در اصل چهل و سوم قانون اساسی بر “تامین نیازهای اساسی مسکن، خوراک، پوشاک، بهداشت، درمان و آموزش و پرورش و امکانات برای تشکیل خانواده” تاکید شده است.
اما پس از گذشت ۴۲ سال نهتنها این امکانات برآورده نشده بلکه مردم بهویژه اقشار آسیبپذیر روز به روز در ورطه فقر و فلاکت بیشتری فرو میروند و بخش زیادی از مردم از داشتن حداقل امکانات اولیه نیز محروم هستند. باتوجه به فقر روزافزون و افزایش آسیبدیدگان جامعه عدهای از مردم نیکوکار و نوعدوست که در برابر فقر و محرومیت مردم احساس مسئولیت میکنند با تمام مشکلات، کارشکنیها و کمبود امکانات به یاری هموطنان میشتابند تا شاید در حد توان خود مرهمی بر زخمهای عمیق تهیدستان و نیازمندان باشند. یکی از این جمعیتهای نیکوکاری “جمعیت امام علی” است که انحلال آن را اعلام کردند، به درخواست وزارت کشور و با رای صادره از سوی دادگاه این جمعیت در روز ۱۴ اسفند منحل اعلام گردید، شعار این جمعیت که رژیم آنرا برنتابید “گرسنگی حق کودکان نیست” بود.
رئیسی عضو “هیئت مرگ” در سال ۶۷ و رئیس قوه قضائیه در بیانیهای اعلام کرد که “دشمنان از طریق موسسههای خیریه و اقدامات عامالمنفعه اقدام به شبکهسازی برای نفوذ در سطوح افکار عمومی کردهاند و از اساسنامه خود انحراف حاصل کردهاند بدیهیست وقتی که رژیم فقر را در جامعه میگستراند رئیس قوه قضائیه نیز ظلم و بیداد را میگستراند و همنوع دوستی را ممنوع میکند.
جمعیت امام علی در سال ۷۸ توسط گروهی از دانشجویان عدالتخواه برای یاریرسانی به هموطنان آسیب دیده تشکیل شد، در آغاز دانشجویان بین کارتن خوابها غذا و پتو توزیع میکردند اما بتدریج عدهای دیگر از هموطنان نوعدوست به این جمعیت پیوستند و فعالیت آن گسترش یافت و بخاطر اینکه فعالیت آنان تداوم یابد و رژیم مانع از کار آنان نگردد نام “امام علی” را برای آن برگزیدند فعالیتهای این جمعیت در حد توان امکانات و نیروی انسانی عبارت بود از اسکان کودکان خیابانی، آزادی زندانیانی که بعلت بدهکاری زندانی شده بودند، خرید کلیه برای بیماران بیبضاعتی که نیاز به پیوند کلیه دارند و همچنین ایجاد پایگاههای ترک اعتیاد، این جمعیت موفق به ایجاد ۴۰ مرکز یاریرسانی در محلات فقیرنشین ۲۰ استان شد. اما حاکمیت که هیچگونه فعالیتی را که وابسته به نهادهای خودی نباشد برنمیتابد و هرگونه یاریرسانی نیز باید از طریق ایادی رژیم بدست مردم برسد چنانکه هنگام وقوع زلزله در سرپل ذهاب سپاه کامیونهای حامل کمکهای مردمی را در بیرون شهر نگه میداشت و آرم سپاه را بر روی کامیونها نصب میکردند.
در شرایط عسرت و تنگدستی بخشهایی از مردم کشورمان که قادر به تامین هزینههای زندگی خود نیستند، عدهای دیگر از هموطنان که دارای خصلتهای نیکوکارانه و همنوعدوستی هستند و از امکاناتی نیز برخوردارند به یاری هموطنان آسیب دیده میشتابند و با ایجاد نهادهای نیکوکاری تلاش میکنند این کمکها را به شکل سازماندهی انجام دهند. اما این نهادها با دو مشکل اساسی روبرو هستند اول کارشکنی رژیم هرچند که این نهادها ثبت شده هستند و مجوز استانداری را نیز دارند و مشکل دوم کمبود امکانات مالی است اما با تمام این تضییقات نهادهای نیکوکاری با همت و پشتکار مردم هنوز توانستهاند به فعالیتهای خود هر چند محدود ادامه دهند.
معرفی چند نهاد نیکوکاری؛
“محک” این موسسه که خیلی فراگیر شده عرصه فعالیت آن حمایت از کودکان سرطانی است که در سال ۱۳۷۰ بوسیله بانو سعیده قدس که کودک خودش هم مبتلا به بیماری سرطان بود تاسیس شد و تا کنون ۳۳۰۰۰ کودک بیمار سرطانی را زیر پوشش گرفته است و همچنین با کمکهای مردمی بیمارستانی دارای ۱۳۰ تخت را در سال ۱۳۸۰ برای کودکان سرطانی ایجاد کردند.
“جمعیت طلوع بینشانها” این جمعیت مردمی نیز که زنان، کودکان و مردان آسیبدیده را زیر پوشش دارد در سال ۸۸ بصورت رسمی آغاز بکار کرد که بیشترین فعالیت این جمعیت در عرصه کارتنخوابها و ایجاد اشتغال برای آنان است.
“خانه خورشید” این جمعیت در سال۸۵ توسط لیلا اردشیری و سرور منشی زاده در دروازه غار تاسیس شد که غذای گرم و پوشاک بین معتادان زن توزیع میکند و در این خانه کتابخانه کوچکی ایجاد کردهاند و فیلمهای سینمایی نشان میدهند.