(زاده ۲۴ فروردین، ۱۳ آوریل ۱۹۰۶ ایرلتد – درگذشته ۲۲ دسامبر ۱۹۸۹ فرانسه) نمایشنامه‌نویس، رمان‌نویس و شاعر ایرلندی
بکت درسال ۱۹۶۹ به‌دلیل «نوشته‌هایش – در قالب رمان و نمایش – که در فقر [معنوی] انسان امروزی، فرارَوی و عروج او را می‌جوید» جایزه نوبل ادبیات را دریافت کرد.
آثار او بی‌پروا، به‌شکل بنیادی کمینه‌گرا و بنابر بعضی تفسیرها در رابطه با وضعیت انسان‌ها عمیقاً بدبینانه‌اند. این حس بدبینی اغلب با قریحه طنزپردازی قوی و غالباً نیش‌دار وی تلطیف میشود. چنین حسی از طنز، برای بعضی از خوانندگان آثار او، این نکته را دربردارد که سفری که انسان به‌عنوان زندگی آغاز کرده‌است با وجود دشواری‌ها، ارزش سعی و تلاش را دارد. آثار اخیر او، بُن‌مایه‌های مورد نظرشان را به‌شکلی رمزگونه و کاهش‌یافته مطرح می‌کنند.
«بکت در خانواده‌ای مرفه و مذهبی بزرگ شده و تا اتمام تحصیلات دانشگاهی و شروع کارش به‌عنوان استاد، هنوز باور مذهبی داشت. او پس از ترک قطعی محیط آکادمیک و مهاجرتش به‌پاریس، گسست از مذهب را در آثارش منعکس می‌کند. با اجرای در انتظار گودو در سال ۱۹۵۳ تماشاگر با اعلان جنگی شوک‌آور علیه خدا و مذهب روبرو میشود.» بکت در آثار دیگرش هم با طنز تندی به اصول کاتولیسیسم برخورد می‌کند.
وی دوره ابتدایی را در زادگاهش سپری کرد و به‌واسطه علاقه‌اش به‌زبان فرانسه، در رشته ادبیات و زبان فرانسه ادامه تحصیل داد و در سال ۱۹۲۷ با درجه کارشناسی فارغ‌التحصیل شد. او در سال ۱۹۲۸ به‌پاریس رفت و به‌مدت دوسال در اکول نرمال سوپریور به‌تدریس مشغول شد و در همان زمان بود که با جیمزجویس آشنایی و رفاقت پیدا کرد. این آشنایی در شکل‌گیری استعداد او تأثیر چشمگیری داشت و به او کمک‌های زیادی کرد.
ساموئل بکت در ۸۳ سالگی درگذشت و در گورستان مون‌پارناس، پاریس به‌خاک سپرده شد.
کتاب‌شناسی:
نمایشنامه
در انتظار گودو (۱۹۵۲)
دست آخر (۱۹۵۷)
آخرین نوار کراپ (۱۹۵۸)
بازی (۱۹۶۳)
من نه (۱۹۷۲)
فاجعه (۱۹۸۲)
چی کجا (۱۹۸۳)
چرکنویس برای یک نمایشنامه ۱&۲ (۱۹۶۵)
آخر بازی (همان «دست آخر» است!)
روزهای خوش (۱۹۶۰)
همه افتادگان (۱۹۵۷)
رمان:
مورفی (۱۹۳۸)
وات (۱۹۴۵ انتشار ۱۹۵۳)
مالوی (۱۹۵۱) ترجمه سهیل سمی، نشرثالث
مالون می‌میرد (۱۹۵۱) ترجمه سهیل سمی، نشرثالث
نام‌ناپذیر (۱۹۵۳) ترجمه سهیل سمی، نشرثالث
گم‌گشتگان
مصاحبه
آخرین دیدار با ساموئل بکت. کامیابی مسک، احمد
گفتگوهایی با ساموئل بکت، اوژن یونسکو، ژان لویی بارو. کامیابی مسک، احمد. انتشارات نمایش، تهران ۱۳۸۱.
اشعار
هوروسکوپ (۱۹۳۰)
آنچه واژه هست.
اتحاد بازنشستگان