یدی بلدی- از مادران میدان دومایو آرژانتین تا مادران پارک لاله؛
من درد مشترکم مرافریاد کن
پس ار جنبش سال ۸۸ و جان باختن عده‌ای از جوانان میهن‌مان، در اعتراضات خیابانی و یا در شکنجه‌گاه کهریزک، مادران داغدار که در آن روزهای دشوار و تحمل درد و رنج با یکدیگر آشنا شده بودند، در روز شنبه ششم تیرماه، در پارک لاله تهران گرد هم آمدند و ضمن ابراز همدردی با یکدیگر یاد فرزندان دلبندشان را گرامی داشتند و قرار شد روزهای شنبه ساعت ۵ بعدازظهر در پارک لاله گرد هم آیند پس ازمدتی مامورین امنیتی با دستگیری و ضرب و شتم مادران از تجمع آنان جلوگیری کردند، اما مادران نیز مقاومت کرده و با شیوه‌های دیگر به تجمع خود ادامه دادند، مادران به‌جای تجمع در داخل پارک، در اطراف پارک به راه‌پیمایی می‌پرداحتند و یا در منازل یکدیگر جمع می‌شدند، امسال که نهمین سال آعاز فعالیت مادران پارک لاله است، مادران همچنان فعالند و همواره با صدور اعلامیه‌هایی، از زندانیان سیاسی حمایت کرده و موارد نقض حقوق بشر را محکوم می‌کنند.
مادران ستمدیده‌ای که در کشورهای دیکتاتور زده فرزندان خود را در راه آزادی و عدالت از دست داده‌اند، در سخت‌ترین شرایط همواره برای دادخواهی فرزندانشان بپا خاسته‌اند، در رژیم گذشته نیز مادران و همسران با تمام سختی‌ها و تهدیدها برای دادخواهی فرزندان و همسرانشان تلاش می‌کردند، مادران زنده‌یادان جزنی و حکمت جو از جمله این مادران بودند.
جنبش مادران که برای اولین بار در جهان و از طریق رسانه‌های گروهی شناسانده شد، جنبش مادران آرژانتینی بود. در پی کودتای ارتش آرژانتین در سال ۱۹۷۵ دیکتاتوری هار و جنایتکار ژنرال‌ها، بر کشور آرژانتین سیطره یافت و اعضای احزاب چپ و مترقی، آماج تهاجم وحشیانه قرار گرفتند و هزاران مبارز مفقود الاثر شدند. این دوران سرکوب ۷ سال طول کشید، مادران رنج دیده‌ای که عزیزان‌شان مفقود شده بودند، به‌مدت ۷ سال در میدان دومایو بوینوس آیرس با روسری سفید و با در دست داشتنن عکس‌های فرزندانشان می‌ایستادند و خواهان دادخواهی و آگاهی یافتن از سرنوشت فرزندانشان بودند، پلیس فاشیست آرژانتین آنان را مورد ضرب و شتم قرار می‌داد و ژنرال‌های مستبد آنان‌را، دیوانگان میدان دومایو می‌نامیدند، اما مقاومت آنان در این سال‌های سیاه آنان‌را به نماد مقاومت و الگویی برای مادران جهان تبدیل کرد. مادران آرژانتین در گردهمایی‌های خود همواره این سرود را به‌یاد فرزندانشان می‌خواندند:
صدای تپش قلبشان ر ا می‌شنویم
صدای خنده شان در باد
و اشک‌شان را با باد و باران می‌بینیم
صدای قلب شان را می‌شنویم
در ترکیه نیز پس از کودتای ارتش در سال ۸۰ که هزاران نفر از مبارزین کُرد و تُرک کشته و مفقود الاثر شدند، مادران فرزند از دست داده در شهرهای بزرگ ترکیه به رهبری آزاده زنی به نام امینه آچاک نیز اعتراض خود را در میدان‌ها آغاز کردند، آنان نیز از سوی شبه فاشیست‌های ترکیه مورد تهاجم قرار گرفتند، اما همچنان به مبارزه خود برای دادخواهی فرزندانشان ادامه می‌دهند.
در خارج از کشور نیز، در کشور آلمان در دو شهر دورتموند و هامبورگ مدت ۹ سال است که جمعی از فعالین سیاسی ایرانی که بیشتر مادران هستند، در حمایت از مادران پارک لاله در مرکز شهر در روزهای شنبه تجمع می‌کنند و با در دست داشتن پلاکاردها و توزیع اعلامیه‌های توضیحی درباره مادران پارک لاله و جمع آوری امضا، حمایت خود را از مادران پارک لاله ادامه می‌دهند.
مادران پارک لاله و مادران خاوران، نمادی از مهر و مقاومت زنان ایران هستند، اما دریغا مادران بی‌شماری، نتوانستند دادخواهی فرزندانشان را شاهد باشند و امیدواریم مادران داغدار، رامین، زانیار و ستار و هبت و هزاران مادر ستمدیده دیگر شاهد اجرای عدالت باشند.
باش تا نفرین دوزخ از تو چه سازد
که مادران سیاهپوش
داغداران زیباترین فرزندان آفتاب و زمین
هنوز سر از سجاده‌ها برنگرفته‌اند
«یدی بلدی»
اشاره: مسوولیت محتوای نوشتارها و مقاله‌های ارسالی، بر عهده نویسنده است و گذار (سامانه دموکراسی و داد)، دیدگاه‌ها و آرای مطرح شده در محتوای مطالب را ارزش‌گذاری نمی‌کند. هدف این سامانه مهیا کردن تریبونی آزا برای بیان آرا و دیدگاه‌های مختلف در راستای گذار از حاکمیت اسلامی‌به دموکراسی است.