ارژنگ داوودی زندانی ۶۵ ساله از جمله زندانیان سیاسی است که سال‌ها از سوی نهاد های امنیتی و قضایی مورد آزار و اذیت قرار گرفته است، او که تاکنون از حق مرخصی محروم مانده محکومیت خود را در شرایط دشوار و در تبعید سپری می‌کند.
آقای داوودی در روز ۲۷ دی ماه ۹۶ از زندان زابل به قرنطینه زندان مرکزی زاهدان منتقل شد؛ او که به‌خاطر شرایط نامناسب خود و در اعتراض به تبعید های مکرر در اعتصاب غذا بسر می‌برد، به دفتر رئیس زندان مرکزی زاهدان «محمد خسروی» احضار شد و هنگام خروج از اتاق توسط معاون رئیس زندان «غلامرضا قدیر» در حالیکه پابند و دستبند داشت از بالای پله های طبقه دوم ساختمان به پایین پرتاب شد.
عماد الدین ملازهی، زندانی سیاسی سابق که مدتی را بصورت تنبیهی در قرنطینه این زندان گذرانده، در همین خصوص و در گفتگویی با کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی گفت: «این زندانی ۶۵ ساله به دلیل داشتن پابند و دستبند قادر به کنترل راه رفتن خود نبود و در اثر پرتاب دچار آسیب دیدگی در مهره های کمرش شد».
او با اشاره به شرایط آقای داوودی می‌گوید: «با توجه به کهولت‌سن، آقای داوودی دیگر تحمل درد ندارد و مسئولین زندان هم با فشار های مضاعف به وی سعی می‌کردند شخصیت او را تخریب کرده و شرایط بغرنجی را برایش فراهم کنند، او با کمک واکر راه می‌رفت و دیگر پاهایش او را برای انجام امور عادی نیز یاری نمی‌کرد، او از دریافت خدمات درمانی نیز محروم بود».
عماد الدین ملازهی که اخیرا از این زندان آزاد شده درباره محل نگهداری زندانیان و شرایط نامناسب در قرنطینه این زندان توضیح می‌دهد: «محیط زندان زاهدان بسیار آلوده است و زندانیان را در اتاقک های کوچک به ابعاد یک‌ونیم متری نگهداری می‌کنند اتاقک ها نورگیر ندارند و بسیار تاریک است زندانیان را با پابند و دستبند نگهداری می‌کنند و تعجب می‌کنم که با گذشت نزدیک به یک‌سال چرا باید یک زندانی سالخورده در این مکان نگهداری شود؟».
«ارژنگ داوودی» به خاطر نامه‌نگاری از زندان و انتشار و ارسال نوشته‌ها و یادداشت‌هایش بارها از سوی مسئولین زندان مورد تهدید، فشار و شکنجه قرار گرفت.
اتهام «عضویت و هواداری و فعالیت موثر در پیشبرد اهداف سازمان مجاهدین خلق در زندان» صدور حکم اعدام را برای این زندانی سیاسی ۶۵ ساله به دنبال داشت.
آقای داوودی محکومیت ۱۰ ساله نخست خود را به پایان رساند، اما پیش از صدور حکم اعدام، با پرونده سازی‌های مختلف طی دوران حبس، مجددا به ۲۰ سال و ۸ ماه زندان محکوم شد.
این زندانی سیاسی درآبان ماه ١٣٨٢ بازداشت شد؛ او که ابتدا در سلول های انفرادی زندان “٣٢٨” سپاه پاسداران، بند دو الف نگهداری می‌شد، از سوی شعبه ٢۶ دادگاه انقلاب به ریاست قاضی حسن زارع دهنوی (حداد)، به ۱۵ سال زندان تعزیری، ۵ سال محرومیت از حقوق اجتماعی، انفصال دایم از مدیریت مجتمع آموزشی- فرهنگی پرتو حکمت، ۸۴ ضربه شلاق و تبعید به زندان‌های جنوب کشور محکوم شد.
اتهام‌های اصلی «ارژنگ داوودی»، راه‌اندازی و تاسیس «جنبش آزادی ایرانیان» و «کنفدراسیون دانشجویان ایرانی» است، هرچند اتهامات دیگری همچون نوشتن «مانیفست ضد نظام جمهوری اسلامی»، «توهین به رهبری و بنیانگذار جمهوری اسلامی» و «مسوولین نظام و روحانیون»، «توهین به مقدسات»و «همکاری با خبرنگار کانادایی به نام جین کوکان» برای ساخت فیلم مستند «ایران ممنوع» نیز در پرونده ارژنگ داودی وجود داشت.
داوودی در سال‌های اخیر به زندان‌های مختلفی تبعید شد، از زندان اوین به زندانی در اهواز، از آنجا به بندرعباس و سپس به زندان رجایی شهر (گوهردشت) کرج تبعید شد. او در مدتی که در زندان‌های مختلف دوره محکومیت خود را می‌گذراند، بارها در اعتراض به وضعیت زندان، رفتار زندانبانان و اوضاع سیاسی- اجتماعی ایران دست به اعتصاب غذا زد.
این معلم زندانی در دوران سال‌های زندان، بارها مورد شکنجه‌های روحی و روانی قرار گرفته، حالا نیز بخشی از بینایی و شنوایی خود را در اثر این شکنجه‌ها از دست داده است.